|
| NECDET NEYDİM |
|
Necdet Neydim
Bu benim çocukluğumun geçtiği mahalle, Çatalyol. Bu görüntü ben doğmadan önceki halleri ama benim zamanımda çeşmenin arkasındaki bahçede çam ağaçlari, caddenin kaldırımlarında da geniş yapraklı ağaçlar vardı. Çeşme, eski başbakanlardan Şükrü Saraçoğlu’nun annesi Şerife Saraçoğlu’nun adına yapılmış. Arkadaki kocaman hanay başlangıçta kocaman bir aileyi barındırırken sonrasında kimseler kalmayınca mirasçılar da baş edemeyince terkedilmiş havaya girmiş ama daha sonra evin bir parçası kiraya verilip yaşatılmaya çalışılmıştı. Bizim ev çeşmenin arkasında sadece küçük bir duvarı ve çatısı görünen evdi.
Çeşmenin solundan giden yol Eski İstasyon’a uzanırken, sağından giden yol da mezbahaya ve bahçelere giden yoldu. Bu yolun sonunda başlayan, tren yoluna paralel giden ince toprak yolun kenarındaki evlerde Roman’lar yaşardı.
Çeşmeden, alışveriş için Ödemiş’e gelen köylüler eve dönüş yollarında yararlanırken hayvanları da o çeşmeden akan suyun biriktiği yalaktan susuzluklarını giderirdi. Sağ taraftaki yolun başlangıcında Çırpan’ın Fırını vardı ve köylüler oradan beyaz ekmek alırlardı, pasta niyetine, çünkü onların fırınlarında kendi pişirdikleri ekmek o denli beyaz değildi. Kim derdi ki o beyaz ekmekten daha yararlı onların ekmekleri.
O güzelim mahalle de öyle güzel insanlar vardı ki. Bakkal Yaşar Amca vardı benim bir şiirime konu olmuş. Telli’ler vardı yan komşumuz sabah küsüp akşam barışan. Helvacımız vardı, fırıncımız vardı. Helvacımızdan yoğurdu kiloyla alırdık elimde bir tabakla giderdim ve alıp eve dönerken kaymağını elimle sıyırıp bir güzel yerdim. Karşı Beyza Teyze, annem beni döverken penceresini açıp seslenir ve “ elleşme benim paşa oğluma!” diye bağırır ve beni kurtarırdı. Kocası marangoz İsmail Amca hayatımda gördüğüm en sevecen ve ustalar ustası bir marangozdu. Elli yılıdr sakladığım ve hiç kaybetmek istemediğim şezlongu yapıp bana armağan etmişti “unutma beni” diyerek.
Keçeci İbrahim Amca vardı hemen yanlarındaki evde.
Gaytancı, Ahmet, sevgili arkadaşım, hani “Sen Islık Çalmayı Bilir misin” şiirimin ve kitabımın nedeni olan çocukluk arkadaşım, hani haberleşirken ıslıktan yararlandığımız, hani sonra üniversiteden mezun olduğu ve diplomasını almaya gitmeye hazırlandığı gün beyin kanaması geçirip uçup giden çocuk. Babasının okutmamak için odunla dövdüğü arkadaşımdı. İnatla okumuştu. Ama sonra…
O mahalleden doktor, mühendis, öğretmen, akademisyen kimler kimler yetişmedi.
Şimdi mi? Ne mi oldu? O çeşme dışında her şeyi yıktılar. Bütün o anılar, yaşanmışlıklar, hepsi yıkıldı. Belediye oraya minicik bir park yaptı.
Gittiğinizde sokakta kulağınıza gelecek ne bir ıslık çağrısı, ne komşuların alavuşu ne arka caddeden geçen köylülerin eşeklerinin ayak seslerini düşlemek artık mümkün değil.
Çatalyol artık bizlerin beyninde dolaşan bir anılar demeti.
Ben varsam var Çatalyol, ben yok o da yok. Hayyam’a selam olsun.
Necdet Neydim — Ödemiş Merkez'de.
|
|
