|
|
|
| ADAGİDELİ DELİ NAZIM |
|
ADAGİDELİ DELİ NAZIM
(Namı diğer deli Nazım)
İçinizde Nazımı bilen tanıyan mutlaka vardır. Nazım Ovakent’te (Adagide) yaşadı ve öldü. Ölümü de yaşamı gibi dramatik ve üzücü oldu. Başarabildiğim kadarıyla Nazımı sizlere anlatmaya çalışacağım.
Rahmetli Nazım Veysel emminin tek erkek evladıydı. Veysel emmi çok yoksuldu. Ovakent’te, çayiçindeki evlerinde fakirlik içinde bir yaşam sürdüler. Veysel emmi, sürekli akıl hastası olan oğlu Nazımın kendisinden sonra bakılmayacağını düşünür üzülürdü. Bunu zaman zaman dillendirirdi. Öyle de oldu. Nazımın bir de ablası vardı ama o da kendine zor bakabiliyordu.
Nazım, babası Veysel emmi öldükten sonra himayesiz kaldı. Nazım Deli değildi aslında, saftı, insan canlısıydı, zararsızdı. Yaşama çok bağlıydı. Çok sigara içerdi. Pantolonunu sürekli bağladığı sicim ile sıkılaştırmaya çalışır, temizlikten hiç anlamaz kirli ve pis dolaşır, burnunu sürekli ceketinin kollarına silerdi. Gördüğü insanlardan mutlaka para isterdi. Genellikle bir lira alırdı. Parayı almadan kimseyi rahat bırakmazdı. Bunu bilenler onun parasını hemen verirdi. Zaten fazla verseniz bile başka para almazdı. Nazım insanlara kızacaklarını bildiği için bazı hoş olmayan sözler de söylerdi. Çevresindeki kişilerin kızdığını anlayınca hemen ablamı sana vercem derdi. Nazım’ı alanda (Belediye önü) her zaman görebilirdiniz.
Babasının (Veysel emminin) ölümünden sonra ablası Nazımı kontrol edebilmek için ip ve zincir ile bağlamaya başlamış. Yine böyle bağlı olduğu bir günde evlerinde yangın çıkmış. Tamamen ahşaptan yapılmış olan evleri bir anda hızla tutuşmuş ve garip Nazım bağlı olduğu için alevlerden kaçamamış, feci bir biçimde yanarak can vermiş. Alanın süsü, içimizden biri olan Nazım artık yok. Onun varlığına çok alışmıştık. Şimdi bir şeyler eksik. Babası Veysel emminin endişeleri de gerçek oldu. O zamanlarda Aile ve Sosyal Politikalar Bakanlığı yoktu. Bakım imkanları sınırlıydı. İlgilenen de olmadı. Onun bir fotoğrafını çekmeyi hiç kimse akıl etmedi. Siması hatırımda. Sizlere bir fotoğrafını göstermeyi çok isterdim… Seni seviyorduk, şimdi özlüyoruz. Nur içinde yat Nazım. Nur içinde yat Veysel emmi. Mekanınız cennet olsun.
|
|
|
